niedziela, 29 maja 2016

Janusz Wykrzykowski - Zeloglutki na placu budowy

"Żeloglutki na placu budowy" to niezwykła książka – można ją oglądać strona po stronie, a po wyrwaniu kartek stworzyć układankę w rozmiarze XXL. Witajcie na placu budowy, gdzie powstaje nasze miasteczko. Jeżdżą tu koparki, ciężarówki, spychacze, dźwigi i podnośniki. Mamy też narzędzia: betoniarki, piły, młotki i wiertarki. My, Żeloglutki, tak naprawdę wolimy odpoczynek od ciężkiej pracy, dlatego zawsze znajdziemy czas na piknik, drzemkę, doskonalenie pływania, podjadanie owoców z drzew, a nawet puszczanie latawców i samolotów z papieru. Szczerze mówiąc, robota idzie nam niespiesznie…  Ale lubimy się bawić, więc znajdziecie tu mnóstwo zagadek!

Przepadliśmy, bo tak należy określić stan, do którego doprowadziły nas tytułowe żeloglutki. 
Przy tym ogromie książek obrazkowych dla dzieci autorzy muszą oprócz książek stricte obrazkowych zaproponować coś innego, coś, co zachwyci wymagającego młodego czytelnika przyzwyczajonego do oglądania obrazków niemal co wieczór. Doskonałym dowodem na to, co jeszcze można zaproponować w książce z obrazkami są historie żeloglutków. Po pierwsze dostajemy na osobnych stronach historię z budowy związaną z danym sprzętem/maszyną/autem - na każdej stronie mnóstwo żeloglutków zajętych czy to pracą, czy odpoczynkiem  czyli jak w życiu. Po drugiej stronie mamy opisaną maszynę, z przydzielonym jej zadaniem. Oprócz zadań dla maszyny autor postarał się również o zadnia dla czytelników - labirynty, porównywanie dwóch obrazków, zadanie origami, dopasowywanie przedmiotów w pary. Do tego gratka czeka nas na koniec- każda z kart da się wyrwać, a ułożone jak puzzle stanowią całą historię, nad którą większość dzieci spędzi dużo czasu. U nas książka przyjęła się z dużym zainteresowaniem, każda kartka to słowa i dźwięki zachwytu i zainteresowania. Pomijając kwestie estetyczne żeloglutków, bo nie każdemu muszą się podobać to uważam ją za bardzo dobrą książkę obrazkową szczególnie dla małych chłopców :)

sobota, 28 maja 2016

Małgorzata Cieślak - Gry i zabawy dla dzieci

Wspaniała książka, która pozwala uczyć dziecko kreatywności, a także odkrywać jego zdolności. Poradnik zawiera kilkaset zabaw, prostych i bardziej skomplikowanych, przeznaczonych dla dzieci już od pierwszego miesiąca życia. Autorka wymyśliła je dla własnych dzieci i wraz z nimi je przetestowała. To pozycja dla rodziców i opiekunów, która nie wymaga posiadania drogich zabawek i sprzętów. Przecież najlepsze zabawy to te, podczas których dziecko użyje swojej wyobraźni! Ile radości dają papierowy samolot, klocki z pudełek, instrumenty z misek i garnków, kukiełki z
ziemniaka czy puzzle wycięte z kolorowego opakowania. Czasem niewiele potrzeba, by wyczarować świat, który zachwyci malucha. Ponadto każda z opisanych zabaw może być wykorzystana także w późniejszym wieku – to inspirujące, kiedy dziecko samo rozwija i udoskonala znaną już zabawę.

ilustrator: Joanna Zagner-Kołat

Konieczność zorganizowania czasu dziecku w sposób kreatywny i rozwojowy dla malucha i starszaka to nie lada wyzwanie dla matki dziecka w każdym wieku. Kiedy już się ma dość wszelakich książeczek kontrastowych, ciastolin i innych duplo a na myśl, że miałabyś z dzieckiem malować farbami czyt. sprzątać 3/4 mieszkania przez następne dwie godziny robi ci się słabo to niewątpliwie ta książka jest dla ciebie. Autorka proponuje całą gamę rozrywek wszelkich dla dzieci od pierwszego miesiąca życia.

Na początek autorka proponuje nam we wprowadzeniu teorię i kilka wskazówek, czyli co powinniśmy wiedzieć o grach i zabawach. Potem mamy szansę na zorganizowanie zabaw wielorakich od pierwszego miesiąca życia do trzeciego roku życia. Ale myślę, że wiele pomysłów można wykorzystać również u przedszkolaków. Mamy tutaj bowiem podział na zabawy konstrukcyjne i dydaktyczne, ruchowe, takie które wymagają większej ilości przyborów i takie całkiem proste, do których wystarczy kartka i flamaster, czy same palce u małych rączek. 
Mamy również podział na zabawy w rożnych okolicznościach - czy to wanna, czy podwórko autorka sypie niczym z rękawa całym mnóstwem pomysłów na organizację czasu wolnego i rozwój poprzez zabawę.
Jestem pod ogromnym wrażeniem zarówno pomysłowości jak i wielorakości przedstawionych pomysłów. Jest to niewątpliwie zarówno elementarz dla każdej mamy, jak i czasem ostania deska ratunku. Polecam!

Cecelia Ahern - Miłość i kłamstwa

Sabrina Boggs obdarzona została zupełnie przeciętnym imieniem i wiedzie idealnie dopasowane do niego przeciętne życie. Codzienna monotonia zaczyna ją powoli dobijać. Ratuje ją już tylko poczucie humoru, które pomaga jej przetrwać zabójczą rutynę. Zupełnie przypadkiem natrafia na tajemniczy zbiór kamiennych kulek niegdyś należący do jej ojca. Odkrycie, że dwa najcenniejsze elementy kolekcji zaginęły popchnie Sabrinę w niezwykłą podróż we wspomnienia pełne ludzi i miejsc, o których istnieniu nie miała dotąd pojęcia. Człowiek, przy którym spędziła całe dzieciństwo okaże się być jej zupełnie obcy. Czy prawda, którą odkryje pomoże jej zrozumieć samą siebie?







Muszę przyznać, że do tej pory autorce nie udało się mnie zachwycić. Mimo, że nie czytałam osławionej "Love Rosie" to moje poprzednie spotkania z jej twórczością były w moim odczuciu umiarkowanie udane. Owszem może i zamysły mi się bardzo podobały to już wykonanie dużo mniej.

Dlatego też z pewną rezerwą sięgnęłam po jej najnowszą powieść. Sabrina, to kobieta jakich tysiące- pracująca w zawodzie bez perspektyw, matka dwójki dzieci, z mężem, który już kiedyś ją zdradził. Do tego nie czuje się szczególnie kochana ani przez rodziców ani przez męża. Przypadkowo w jej ręce trafiają pudełka ojca, który ze względu na udał, częściowy zanik pamięci i niedowład zmuszony był swoje rzeczy u kogoś przechować. Tajemnicze pudełko zawiera marmurki, tajemnicze kulki, które służą do gry, a które to Sabrina po raz pierwszy widzi. Co więcej z opisu kolekcji wynika, że kilku brakuje... 
Zaintrygowana tajemnicą, którą za sobą kryją postanawia poznać prawdę o życiu ojca. Rozpoczyna prywatne śledztwo. Okazuje się, że tajemnic jest więcej, nie wszystkie się jej podobają, inne ją zaskakują czy wręcz szokują. Nie będę zdradzać więcej szczegółów, żeby i dla was lektura była ciekawa, powiem tylko tyle, że im Fergus okazał się być całkiem inną postacią niż mogłoby się wydawać, a w jego przypadku określenie podwójne życie nabiera całkiem innego wymiaru. Co ciekawe autorka prowadzi akcję niejako w dwóch płaszczyznach i w kilku rożnych perspektywach czasowych.

Muszę przyznać, ze autorce udało się mnie tym razem zaintrygować i zaskoczyć, bo pewne wątki i postacie kazały się być bardziej interesujące niż początkowo sądziłam. Jednak po lekturze pozostał pewien niedosyt, jakby czegoś zabrakło, takiej kropki nad i czy może wykończenia/lepszego zakończenia z pointą. Chociaż na tle innych powieści tej autorki wypada dużo lepiej niż poprzednie. 

No i nie ukrywam, ze nabrałam ogromnej ochoty na grę w marmurki :)

środa, 25 maja 2016

Kulinarnie - dla wymagajacych "Qmam kasze" i dla tych ciut mniej "Kocham gotować"

Muszę przyznać, ze regularnie odwiedzam blogi kulinarne, często w poszukiwaniu inspiracji i pomysłów, bo lubię odkrywać nowe smaki, eksperymentować, ale raczej na ścieżce, która już ktoś kiedyś przeszedł ;)


Powrót do prostego smacznego jedzenia, do tradycyjnych polskich kasz. Kuchnia bez mięsa i z małą ilością glutenu. 


Maia Sobczak inspiruje, jak gotować pyszne potrawy z kasz, łącząc tradycję i nowoczesne trendy kulinarne. Jej kuchnia jest lekka, zdrowa i pachnąca.



Ostatnio w poszukiwaniu pomysłów trafiłam do dwóch książek. Pierwsza z nich to pozycja autorki popularnego bloga Mai Sobczak "Qmam kasze". W naszym kraju kasze niewątpliwie przeżywają ostatnio swój renesans i całe szczęście, bo przez lata zapomniane kojarzone były raczej ze złem koniecznym a nie przyjemnością jedzenia. Tutaj za autorką poznajemy ich wielorakie zastosowanie, często zaskakujące i niecodzienne. To co mnie urzekło to mądre, ale zarazem proste wprowadzenie, którym autorka wprowadza czytelnika w klimat całej książki, zapoznaje ze swoją filozofią i daje konkretne wskazówki. Wisienką na torcie są zdjęcia, minimalistyczne, piękne. Może ciut wystylizowane, ale doskonale pasujące do całości. Przy dużym moim zachwycie muszę przyznać, ze mam jedno zasadnicze zastrzeżenie co do tej ksiazki- a mianowicie dostępność składników. O ile seler naciowy i wszelakie rodzaje mak są już powszechnie dostępne o tyle sól różana, rokitnik czy olej rydzowy nie dla wszystkich muszą być dostępne. Dla szukających wyszukanych połączeń będzie to książka idealna.



Druga z książek to propozycja uczestnika jednej z serii Top chef Piotra Ogińskiego pt."Kocham gotować". Często się zdarza, że niesieni falą sukcesu medialnego, który gwarantuje uczestnictwo w kulinarnym show kucharze postanawiają wydać książki z przepisami. zapewne tak było i w tym przypadku. Tym razem autor proponuje nam całą gamę przepisów na każdą porę dnia i każdą zachciankę. Przepisy te są proste, niektóre z nich to absolutna podstawa, dla tych bardziej wymagających pewnie mogą wydawać się trywialane, dla przeciętnego pasjonata gotowania w domu będą pewnie w sam raz, bo proponują całą gamę fajnych rozwiązań na rodzinne posiłki. Może nie do końca podobał mi się sam podział na konkretne rozdziały, bo według mnie taki a nie inny podział spowodował pewien chaos i niewątpliwy sponsoring jeden z firm produkujących przyprawy to całość uważam za godną polecenia.
Dla tych  którzy lubią prosto, bądź boją się eksperymentów - będzie idealna.



Piotr Ogiński jest świetnym kucharzem, potrafiącym w ciekawy sposób przekazać swoją wiedzę o tajnikach kuchni. Prowadzi bardzo popularny blog kulinarny Kocham gotować. Lubi poznawać nowe smaki. Ma to szczęście, że może oddawać się swojej pasji, jaką jest gotowanie, pracując na co dzień jako szef kuchni w restauracji. Chętnie łączy różne produkty i kreuje nowe dania. Tworząc, dba nie tylko o wygląd i smak 
potraw, ale także o ich jakość. Chciałby zmieniać przyzwyczajenia kulinarne ludzi, uczyć tego, że można się cieszyć gotowaniem, a praca w kuchni może być przyjemnym doświadczeniem.

Autorska książką zachęca do gotowania wszystkich, którzy są gotowi poznawać najlepsze potrawy z różnych stron świata, zmienić swoje upodobania kulinarne i zacząć eksperymentować w kuchni.

wtorek, 24 maja 2016

Krystyna Mirek - Francuska opowieść

Południowa Francja. Kraina słońca, wina, miłości i marzeń. Czwórka znajomych wyrusza na wakacyjną wyprawę, żeby połączyć zawodowe cele z prywatnymi marzeniami. W pięknej starej winnicy, w cieniu wiekowego zamku ich losy gwałtownie się splotą.
Beata właśnie się zaręczyła, ale wątpliwości jej nie opuszczają. Decyzja jest pilna, a tymczasem pytania się mnożą. Aleks, mężczyzna z przeszłością uporczywie patrzy przed siebie i próbuje zbudować nowe życie. Ale stare winy nie pozwalają o sobie zapomnieć. List z Polski znów zburzy jego kruchy spokój. Oliwia, energiczna kobieta sukcesu, zawsze dostaje to, czego chce. Z wyjątkiem jednego. Czy odważy się podjąć niezwykłą decyzję? Hrabia, właściciel zamku i winnicy. Wydaje się, że ma wszystko. Jaką tajemnicę skrywa? Dlaczego zamyka się w pustym zamczysku i chroni go jak warowni?
Czasem trzeba się odważyć i po prostu zrobić, to co jest właściwe. Można wtedy wygrać życie.


Kuszona wieloma zachwytami nad twórczością autorki sięnęłam po moją pierwszą jej powieść. I niestety okazało się, ze raczej nie dołączę do zachwytów i pochwał nad powieścią. dlaczego? Przede wszystkim jak dla mnie to jedyne, co zasługuję na pochwałę to odkładka- urokliwa i ładna i w zasadzie tyle. Cała reszta jest niedopracowana, wątki niedokończone, a postacie irytujące. 

Mamy czwórkę znajomych, dwie byłe pary w całkiem innej aktualnie konstelacji uczuciowej, którzy to wyruszają w podróż do Francji. Każde z nich liczy na to, że podróż ta odmieni ich życie. Beata liczy na to, ze podróż w końcu da jej odpowiedź czy ukochany to ten jedyny, Jakub-ukochany ale nie wiadomo, czy jedyny liczy na natchnienie  do pisania, zarobione pieniądze i pozytywną odpowiedź Beaty. Do tej dwójki dołącza Oliwia-była szefowa i partnerka Łukasza, która liczy na super temat dziennikarski i wywiad z hrabią-właścicielem zamku, do niej dołącza Łukasz były chłopak Beaty, aktualnie asystent Oliwii, który liczy na wymarzoną pracę dziennikarza przy jej boku. Jest skomplikowanie i nie do końca dobrze? Potem będzie jeszcze gorzej, bo pojawi się Aleks, uciekający od przeszłości i jego chwilowa francuska partnerka, w której zakocha się Łukasz, na scenę wkroczy umierający hrabia, który kiedyś był zakochany w Polce podobnej do Beaty... i jest już po prostu męcząco, za dużo wątków, poplątania, niedokończonych w efekcie historii większości bohaterów. A ich decyzje ciężko nazwać spontanicznymi, bo to raczej w większości głupota i brak pomysłu na siebie.
Jak dla mnie lektura to męczące rozczarowanie.

poniedziałek, 23 maja 2016

Nicolas Vanier - Bella i Sebastian (cz. I i II)

Jest rok 1943. Mieszkańcy spokojnej alpejskiej wioski cierpią pod niemiecką okupacją. Jakby tego było mało, w okolicy pojawia się groźne zwierzę, które porywa owce z ich stad. Górale organizują polowanie na Bestię. Podczas wędrówki w górach samotny, wychowywany przez dziadka chłopiec spotyka zdziczałego psa. Czy to właśnie on dziesiątkuje stada? Czy opuszczony chłopiec i skrzywdzone zwierzę będą potrafili sobie zaufać? W jaki sposób Bella i Sebastian staną się wojennymi bohaterami?
Książka Nicolasa Vaniera to opowieść o pięknie życia w zgodzie z dziką przyrodą i możliwości zachowania człowieczeństwa w okrutnych czasach wojny.
"Bella i Sebastian", wolna adaptacja znanej polskiemu czytelnikowi powieści Cécile Aubry (1965, pierwsze polskie wydanie 1975) oraz serialu przygodowego o tym samym tytule (1965), to swoisty hołd, jaki autor składa ulubionym bohaterom swojego dzieciństwa.
Na podstawie filmu Bella i Sebastian 2. Przygoda trwa!
Gdy zapadł zmrok, Sebastian dyskretnie wymknął się z domu. Ruszył dobrze znaną ścieżką prowadzącą do kamiennego szałasu. Czuł potrzebę, by być daleko od wioski, od Cezara, od wszystkiego. Tylko Bella mogła go zrozumieć...
 Wtulony w białe futro zwierzęcia długo wpatrywał się w lśniące na czystym niebie gwiazdy. Potem wyjął z kieszeni sfatygowaną kartkę mocno wytartą na brzegach od wielokrotnego rozkładania. Zaczął czytać...
Druga wojna światowa się skończyła. Sebastian podrósł.
Niecierpliwie wyczekuje powrotu Angeliny.
Angelina jednak nie wraca.
Z samolotu, którym leciała, został tylko zagubiony gdzieś w górach wypalony wrak.
Wszyscy - oprócz Sebastiana, Cezara i Belli.
Cała nadzieja spoczywa w człowieku, którego Cezar bynajmniej nie darzy zaufaniem...
Przygoda trwa.




Muszę przyznać, ze dawno nie czytałam powieści, która w tak magiczny sposób przeniosła mnie w pewien sposób w świat dzieciństwa. Przedstawiona historia nasuwa wspomnienia historii usłyszanych kiedyś, gdzieś, takich do których powraca się z sentymentem.
Historia chłopca i jego psa nie była mi znana, nie oglądałam wcześniej filmu o przygodach młodzieńca i jego kudłatego przyjaciela, dlatego może też sama lektura okazała się momentami dużym zaskoczeniem. To, co najmniej mi przypadło do gustu, to rozbicie całej opowieści na dwie części- zupełnie niepotrzebne, bo można było ograniczyć się do jednej, dłuższej powieści, której fajnym dodatkiem byłyby dodane od początku - a nie jak to ma miejsce teraz tylko w drugiej części- fotografie z filmu. Teraz ta druga, dużo krótsza, część to jakby doklejona do całości niby fajna, ale zbyt krótka, żeby na dobre się rozwinąć, kontynuacja.

W centrum całej historii, jak zapowiada tytuł mamy małego chłopca, sierotę, którego kiedyś w górach przygarnął starszy człowiek, stając się tym samym dla Sebastiana przyszywanym dziadkiem, w domu którego mieszka również przygarnięta kiedyś przez Cezara Angelina. Mimo okazywanej troski chłopiec tęskni za matką, która ponoć czeka na niego w Ameryce. Nie chodzi również do lokalnej szkoły, gdyż dziadek postanowił przede wszystkim nauczyć go życia i zaradności. Pozbawiony miłości i towarzystwa rówieśników postanawia odnaleźć bestię, która to zakrada się do zagród polując na zwierzęta. Bestia okazuje się być piękną suczką, która tak naprawdę, podobnie jak Sebastian poszukuje kompana, któremu można zaufać. Jak nietrudno się domyśleć tych dwoje staną się przyjaciółmi ratując siebie nawzajem z wielu opresji. Gdyby nie tło historyczne, wojna rozgrywająca się w tle byłaby to opowiastka dla dzieci, ale przyjaźń małego chłopca i jego wiernego psa jawi się poprzez dramatyczne losy pozostałych bohaterów, ich trudne wybory i heroizm postawy wobec wroga jako podświadome dążenie każdego z bohaterów do dobra, szczęścia i znalezienia bratniej duszy dla siebie.  Mimo, ze momentami widać, że jest to lektura napisana na podstawie filmu, a nie pierwowzór, to zupełnie nie przeszkadza to w jej odbiorze. Uniwersalne przesłanie stanowi zachętę nie tylko dla młodego czytelnika, ale również dla jego rodzica.

piątek, 13 maja 2016

Barbara Rybaltowska - Saga Bez pożegnania cd

Część III "Koło graniaste" − prawdziwy obraz codziennego życia w pierwszych latach powojennej Polski. Wymarzony powrót do kraju okazuje się trudnym spotkaniem z komunistyczną rzeczywistością. Matka i córka trafiają z Afryki do Zamościa, w ich rodzinie pojawiają się nowe dzieci i nowe wyzwania – historia znów wikła ich losy, serwuje życiowe pułapki. Dzięki sile emocji, wbrew wszystkiemu, życie toczy się dalej...

Część IV ("Mea Culpa" ) sagi napisanej ujmującym, ciepłym językiem opowiadającej historię matki i córki wobec burzliwych dziejów Polski XX w. Uwikłane w historię tworzą wbrew okrucieństwom losu ciepłą i kochającą rodzinę. Pomimo tragicznych zdarzeń, które są ich udziałem patrzą na świat z radością życia, ciepłą życzliwością i humorem. Od pierwszych stron książki wciągają nas w swój świat.

Część V  "Czas darowany nam " "Życie, jakie by nie było, zawsze jest silniejsze od śmierci” – powiedziała niedawno Zofia do córki. I to zdanie okazało się myślą przewodnią ich dalszych losów.
Kasia doświadcza tego powoli lecząc się z traumy. Praca, nowe podróże i wypadki tworzą nowe przypadki, nowe spotkania i uśmiechy losu. W przaśnej peerelowskiej rzeczywistości, w trosce przyszłość rodziny, Zofia coraz bardziej musi liczyć tylko na siebie. Niespokojny, pełen trudnych momentów dla Polski rok 1968, w sferze osobistej daje się bohaterkom we znaki. Kiedy mija, okazuje się, że warto było go przeżyć, żeby docenić to, co życie może jeszcze podarować i co w nim najważniejsze. 

Część VI  "Jak to się skończy" W lata siedemdziesiąte Kasia wchodzi z nadzieją, ale Jak to się skończy dowiemy się z tomu następnego, pod takim właśnie tytułem.
Lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte w PRLu, to w ich realiach osadzona jest akcja kolejnej części Sagi. Kasia oddaje się wychowaniu córeczki, ale ciągnie ją na scenę. Trafia do Paryża, poznaje świat rosyjskich kabaretów, jednak szara polska rzeczywistość stawia ją przed kolejnymi wyzwaniami. Paryż nie daje za wygraną, wraca tam raz po raz, rozdarta między sprawami zawodowymi we Francji, a życiem rodzinnym w kraju. Stan wojenny, trudne lata 80. a potem wielkie nadzieje związane z czerwcem 1989 r. i powracające pytanie: jak to się skończy?


Uwielbiam sagi wszelkie, im dłuższe historie tym lepsze.Ta przedstawiona powyżej stanowi spełnienie moich czytelniczych marzeń, bo od dwóch tygodni zajmuje - z przerwami na inne lektury, bo jednak kilka tomów z rzędu jednak powoduje, ze traci na urloku- mnie życie kobiet (chociaż nie tylko) z tego rodu. To co ciekawe, to mimo, ze to saga o kobietach autorka ukazuje życie całej rodziny, może nie wszystkim poświęca tyle samo uwagi, jednak w wielu odwołaniach i przytoczeniach poznajemy historię członków całej rodziny. Poprzez te kilka tomów poznajemy - niektórzy mogą nawet wrócić wspomnieniami - historię PRLu ze wszystkimi jej blaskami, cieniami i dziwactwami życia codziennego. Dla współczesnej młodzieży problemy abstrakcyjne tutaj okazywały się życiowe. Wraz z Kasią mamy szansę trafić również do artystycznego światka - poznać zycie Mazowszanki, popodróżować po innych krajach, poznac Paryskie kabarety lat 80-tych. Wszystko to sprawia, ze część stricte kobieco - obyczajowa momentami rozgrywa się na marginesie, ważne jest to, co dzieje się wokół bohaterów, tam gdzie rozgrywa się historia. Do tego autorka daje nam szanse poznania autentycznech postaci  PRLowskiego teatru i sztuki, bo wielu z nich spotyka na swojej drodze nasza bohaterka. Dzięki temu lektura ani nie nuży ani nie nudzi, mimo, ze to aż siedem tomów. Pozostaje ciagle zaskakująco i ciekawie. 

To co nie do końca mi się podobało to momentami pewien infantylizm - nie mylić z prostotą  - dialogów. Od czasu do czasu po prostu drażniły.

Co ważne nie wybrano do tej sagi wydumanych postaci, bo każda z poznanych kobiet musi radzić sobie z codziennością, moemtami siermiężną, momentami bolesną, ale prawdziwą, Mnóstwo przemyśleń, odwolań rad autorki przemycanych pomiędzy kolejnymi rozdziałami sklania do przemyśleń i zastanowienia się, czy jest dla nas czas darowany nam...


poniedziałek, 9 maja 2016

Konrad T. Lewandowski - Różanooka

Lubicie węże ? Jaki byłby wynik starcia wampira i węża demona, strzygi i strzygi, albo strzygi kontra wampir... I czy miłość jest naprawdę silniejsza od Onego?

Autor zapewnia na okładce, iż nowe wydanie jest wzbogacone o dodatkowe wątki i akcje. Nie wiem, nie jestem w stanie tego ocenić, ponieważ czytam sagę o Kotołaku po raz pierwszy.

Czego z pewnością żałuję. Sagę czyta się bardzo dobrze, jest przepełniona akcją, bohaterowie są heroiczni, a zło wszechobecne.

Różanooka wprowadza nas w ten świat po tym jak Ksin znika z horyzontu zdarzeń i mimo, że początkowo pełni rolę drugoplanową, jest niezwykle kolorowym atutem tej powieści.
Jej kolor oczu zdradza obecność Onego (Złego), którego moc przemienia wszystko co jej stanie na drodze w potwory.
Nielicznym udaje się nad tym zapanować... Do tego muszą odznaczać się niesamowitą siłą woli i dodatkowymi specjalnymi okolicznościami.
Czy siła miłości Mino i Ridy jest wystarczającą okolicznością? (Przynajmniej Mino tak uważa.)
Nie napiszę teraz, ale wyobraźcie sobie, że Rida-Strzyga to tylko czubek góry lodowej, zaledwie wstęp do tego co się tam dzieje, ponieważ Rida, skazana za czyn, którego nie popełniła, przepełniona żądzą zemsty, zamieniona zostaje w potwora niezbyt naturalnie, (jeśli uznamy, narodziny strzygi za naturalne), ktoś jej w tym pomógł. Zadaniem Irian o Różowych Oczach jest tropienie i eliminowanie spisków, ochrona króla Redrena wykorzystując przy tym swój intelekt i nadprzyrodzone moce, będzie miała więc co robić. 

Co z Ksinem ? W końcu to jego Saga... Nie będę zdradzał za dużo, ale Ksin, zniknął, i ma "rozterki", problemy "osobowościowe", musi się zastanowić nad "własnym" życiem...  Rodmin - największy, najzacniejszy, najznakomitszy, najsławniejszy czarodziej, też ma drobne kłopoty


Jedyne co mnie martwi, to moim zdaniem nieco słabiej skonstruowana postać bohatera tytułowego, jakby opisywanie innej płci musiało  być obciążone innymi zasadami... ale z tym, to nawet najwięksi mieli problemy (np. JRRT). Ksin nawet jak przegrywał walkę, to była Walką przez duże W, czuć było, że walczy (a może po prostu mi - czytelnikowi było łatwiej się wczuć w męskiego bohatera). Irian wychodzi na tym słabo.

Jej autorytet traci również w dialogach, gdy Mino wydaje jej polecenia (np. przypilnuj nieprzytomnego, związanego grabarza)... ech... a jej riposta parę akapitów dalej (oczywiście parafrazując) jest w stylu 'zrób mi kanapki'...

Ogólnie, jednakże, bardzo jestem zadowolony z lektury, dostarczyła mi spodziewanej dawki fantastyki i oczekiwanych emocji. I jak wspomniałem na początku, nie czytałem oryginalnej wersji, gdybym jednak już był po jej lekturze z niekłamaną przyjemnością przeczytałbym ponownie w nowym wydaniu.


Przybrana córka Ksina, strzyga Irian zwana Różanooką, po tajemniczym zniknięciu ojca obejmuje stanowisko dowódcy gwardii królewskiej. Pewnego dnia w pałacu pojawia się młody weteran Mino Dergo. Przybywa do stolicy, gdyż kilka dni wcześniej spotkała go ogromna krzywda. I wtedy na Irian spada miłość, od której zawali się cały świat Międzykontynentu… 

piątek, 6 maja 2016

Jørn Lier Horst - Ślepy trop

Samotna matka, Sofie Lund, przeprowadza się z roczną córeczką Mają do domu, który odziedziczyła po dziadku, trudnym w kontaktach człowieku, od lat pozostającym w kręgu zainteresowania policji. Sofie postanawia wynająć firmę sprzątającą, aby wyrzucić z domu wszystkie pamiątki po krewnym, o którym najchętniej chciałaby zapomnieć. Pozostaje po nim tylko sejf, przytwierdzony na stałe do podłogi w piwnicy.

W sejfie leży coś, co zaskoczy nie tylko Sofie Lund, ale też wszystkich pracowników komendy policji w Larviku. Tajemniczy przedmiot doprowadzi do ponownego otwarcia sprawy, która od dawna nie daje spokoju Williamowi Wistingowi.

Wisting dostrzega wreszcie możliwe rozwiązanie, nić, po której można spróbować dojść do kłębka. Aby tego dokonać, będzie musiał złamać koleżeńską solidarność i podważyć zaufanie do instytucji, którą sam reprezentuje.

Wisting to jeden z moich ulubionych bohaterów skandynawskich kryminałów,  żadna tam przebojowa gwiazda policji, czy samotnik walczący ze światem (i sobą), normalny policjant, który dobrze wykonuje swoją prace . I jest skuteczny. W dobrym stylu.
Tym razem przyszło mu się zmierzyć ze śledztwem, którego niestety nie udało się zamknąć od wielu miesięcy. Zaginiony przed kilkoma miesiącami taksówkarz, który być może zajmował się przewożeniem nie tylko klientów, ciągle ma status zaginionego. Nie udało się zlokalizować ani jego, ani ciała. Odkrywając coraz to nowe tajemnice i wątki policjant odkrywa, że jego śledztwo może być powiązane z teoretycznie już rozwiązanym śledztwem prowadzonym przez inną policyjną grupę, gdzie to podejrzany czeka już w więzieniu na proces. Czy uda mu się znaleźć to powiązanie i prawdziwego winnego? Czy znajdzie w końcu poszukiwanego taksówkarza?
Na wszystkie to odpowiedzi autor oczywiście przedstawi nam odpowiedzi, w bardzo dobrym stylu i klimacie. Tym razem wyszło mu po prostu znakomicie i bardzo zaskakująco, bo mimo, iż pozornie akcja toczy się dość powoli to parokrotnie zaskakuje, napięcie jest fajnie dozowane.
Do tego pojawia się całkiem nowy wątek osobisty, gdyż córka Wistinga Line spodziewa się córeczki, a policjant ma zostać dziadkiem. Może to zadanie okaże się trudniejsze dla niego, niż rozwikłanie zagadki?
Do tego oczywiście córka wnosi trochę dramatyzmu do całości, gdyż okazje się, że odnowi znajomość z koleżanką ze szkoły, która okaże się być wnuczką narkotykowego przemytnika. Przeprowadzając się do domu po dziadku prosi Line o pomoc w otwarciu tajemniczego sejfu znajdującego się w piwnicy. Co tam znajdą-musicie sami się przekonać! Zachęcam do lektury.

czwartek, 5 maja 2016

Chris Carter - Krucyfiks

Przyprawiający o dreszcze, mroczny i niepokojący thriller, który wbija w fotel i długo nie pozwala zasnąć.

W głębi parku narodowego Los Angeles National Forest, w opuszczonej chacie, policjanci odkrywają zwłoki młodej kobiety. Przed śmiercią ofiarę okrutnie torturowano, a na koniec przywiązano ją za nadgarstki do dwóch równolegle ustawionych drewnianych pali. Kolana kobiety dotykały ziemi, jak podczas modlitwy, a na jej karku morderca zostawił podpis: tajemniczy symbol podwójnego krzyża. Ten sam, którego kilka lat wcześniej używał seryjny morderca ochrzczony przez media Krucyfiksem. Problem w tym, że przed dwoma laty Krucyfiksa złapano i stracono... Czy to możliwe, by naśladowca dotarł do szczegółów starej zbrodni, znanych tylko wąskiej grupie pracujących przy dochodzeniu policjantów? A może skazano wówczas niewłaściwego człowieka?
Pracujący przy tamtym śledztwie detektyw Robert Hunter nigdy nie był przekonany, że udało się złapać prawdziwego mordercę. Kiedy więc pewnego dnia odbiera telefon i słyszy ten sam, znajomy i zniekształcony specjalnymi urządzeniami, głos, czuje, że koszmar sprzed dwóch lat odżywa na nowo, ze zdwojoną siłą. A morderca znów próbuje go wciągnąć w swą chorą grę.


Powiem szczerze, że zapowiadało się jak sztampowy amerykański kryminał o seryjnym mordercy, miałam wrażenie scenariusza, który już widziałam - z różnymi modyfikacjami - parokrotnie. I byłam niezmiernie ciekawa, czy podczas lektury autorowi uda się mnie jeszcze zaskoczyć, skoro temat przez niego podjęty wydaje się być wyjątkowo popularny, żeby nie powiedzieć trywialnie oklepany.
Tymczasem okazało się, że jednak może być ciekawie, zaskakująco, a samo zakończenie wyjątkowo satysfakcjonujące.

Mamy tutaj duet detektywów - jeden z nich cudowne dziecko, które na skutek swoich decyzji zamiast zawrotnej kariery pracuje w wydziale zabójstw; drugi to młody, ambitny funkcjonariusz, który nie wie co go czeka...Robert Hunter ma za sobą wiele śledztw, jednak dwa, o których pozytywnym/właściwym rozwiązaniu przez policję nie jest do końca przekonany, kładła się cieniem na jego dotychczasowych osiągnięciach. W dodatku seryjny morderca przewijający się w jednym z nich pojawia się znowu...Czy z pomocą nowicjusza zupełnie nieprzygotowanego na takie zbrodnie uda mu się sobie poradzić z koszmarem i kolejnymi zbrodniami?
To, co bardzo pozytywnie mnie zaskoczyło w tej powieści to przede wszystkim bohaterowie- dobrze skonstruowane postacie, ciekawe ich połączenia i tajemnice, spore nagromadzenie wątków, na pozór ze sobą niepowiązanych, dobre nacięcie i zwroty akcji, których często zupełnie się nie spodziewałam.
Dobra powieść dla miłośników gatunku - mroczna, tajemnicza i z dobrym zakończeniem. Polecam.