środa, 27 lutego 2013

Hanna Cygler - W cudzym domu

"Lata osiemdziesiąte XIX wieku. Los rzuca Joachima Hallmana (von Eistetten), Luizę Sokołowską (Roisier) i Dmitrija Szuszkina do Warszawy. Każdy z nich chce tu rozpocząć nowe życie. Tymczasem Joachim na skutek donosu zostaje osadzony w Cytadeli. Grozi mu szubienica, a w najlepszym razie wywóz na Sybir, gdyż śledztwo prowadzi specjalny wysłannik carski, radca Szuszkin. Nienawidzi on wszystkiego co polskie. Do czasu...

Wartka akcja przenosi się z Paryża, Gdańska i Warszawy na daleką Syberię. Spiski, konspiracja, namiętności - wszystko to ukazane na bardzo dobrze udokumentowanym tle historycznym. Bohaterowie ze swoimi problemami z tożsamością nabierają współczesnego wymiaru, a ich fascynujące przeżycia i perypetie miłosne trzymają w napięciu.

W cudzym domu to doskonała kombinacja romansu z powieścią historyczną sensacyjną i obyczajową."


Damska powieść historyczna, to gatunek, ktory niewątpliwie należy do moich ulubionych. Do tego autorka, którą odkryłam jakiś czas temu i która mnie pozytywnie zaskoczyła - połączenie tych obu elementów zapowiadało bardzo miłe wieczory z lekturą i poniekąd tak się stało.

Powieść Hanny Cygler to połączenie wątków historycznych, romansu, intrygi, elemetów szpiegowskich i powstańczych. Nasycenie spore. Na tle tego nasycenia niestety troche blado wypada główna bohaterka - pomimo obiecującego początku - odważnej decyzji ucieczki z domu przed niechcianym zamążpójściem - póxniej daje się odczuć jakby tendencję spadkową jezeli chodzi o jej zachwanie, decyzje, brak woli i zdecydowania.
Dużo lepiej na jej tle rysuje się głowna postać męska - Joachim, który nie poddając się przeciwnościom z sytuacji zdawałoby się beznadziejnej potrafi wyjść obronną ręką i porażkę zamienić w sukces. Mdławy wydawałoby się paniczyk okazuje się prawdziwym bohaterem.
Moim zdaniem nad wątkiem romansowym autorka mogłaby trochę bardziej poprawcować, bo jakby w tym wszystkim - niedomówieniach, dziwnych oczekiwanaich, oczekiwaniach czegoś zabrakło.

Oprócz głownych bohaterów mamy rownież całą plejadę tych pobocznych, którzy czesto są tak wyraźiści i ciekawi, że można byloby im poświęcić osobną książkę. Tło obyczajowe dziewiętnastowiecznej Polski udało się narysować autorce wręcz wyśmienicie. Wszystko to tworzy zgrabną i kolorową mozaikę, ktora wciąga czytelnika coraz bardziej, wraz z każdą przeczytaną stroną.
Ciekawe zakończenie, dużo zrotów akcji, dużo intryg, ciekawe postacie i dobre tło historyczno-obyczjowe spowodowały, ze z książką spedziłam bardzo miło tylko jedno popołudnie i wieczór.

Stąd moja ocena 8/110

czwartek, 21 lutego 2013

Camilla Läckberg - Zamieć śnieżna i woń migdałów

"Zamieć śnieżna i woń migdałów to urocza nowela w stylu Agathy Christie, luźno powiązana z serią o Fjällbacce. Na tydzień przed świętami Martin Mohlin z komisariatu ulega namowom swojej narzeczonej, aby wziąć udział w rodzinnym przyjęciu. Zgodnie z wolą patriarchy rodu Rubena, członkowie rodziny Liljecronas zbierają się na niewielkiej wyspie Valön, położonej w sąsiedztwie Fjällbacki. Z powodu zamieci śnieżnej połączenie z lądem zostaje zerwane i gdy Ruben nagle osuwa się na ziemię podczas świątecznej kolacji, Martin musi interweniować. Wkrótce nie ma już wątpliwości, że Ruben został zamordowany. Skoro wyspa była skutecznie odcięta od reszty świata, mordercą musi być ktoś spośród zebranych tam krewnych…
Ale jaki mógłby być motyw tej zbrodni? I kto potrafił zamordować z zimną krwią?"



Gdyby ktoś zaczął swoją przygodę z Camillą od tej pozycji z pewnością chętnie sięgnąłby po kolejne książki tej autorki. Jeżeli jednak ktoś - tak jak ja - przeczyta ją po tych wszystkich ochach i achach związanych z lekturą całej serii pewnie będzie ciut rozczarowany. Czym?Przedewszystkim objętością... to taka bardziej nowela, niż powieść, akcja rozgrywa się bardzo szybko - autorka pewnie wyszła z założenia ile można pisać o rodzinie odciętej od świata przez śniezycę, w której niespodziewanie pojawia się trup?Przecież znalezienie mordercy powinno być w zasadzie proste, bo ograniczone ilośćią osób i aurą, która skazuje podejrzanych do przebywania pod jednym dachem z policjantem, który za punkt honoru postawił sobie znalezienie sprawcy. I jak można się domyśleć przy okazji wychodzą na jaw mroczne tajemnice z przeszłości, ożywają ze zdwojoną siłą animozje i konflikty wśród członków rodziny.
Jeden plus - mimo małej objętości autorce udało się zaskoczyć w finale. Uczyniła to w swoim, dobrze znanym stylu...szczegółów nie zdradzę, żeby umilić lekturę tym, którzy tej książki jeszcze nie czytali.
Jednak - tak jak prowadzący śledztwo Martin ciągle wspomina Patricka i zastanawia się, jak ten zachowałby się w takiej sytuacji- tak samo ja myslami wracałam do lektury poprzednich kryminałów tej autorki i do bardziej przedsiębiorczego i pomysłowego Patricka również. Niestety książce brakuje jakiegoś polotu, rozwinięcia, niektóre motywy zdają sie być nawet trochę naciągane. Według mnie brak również przyjemności i tego dreszczyku, który towarzyszy lekturze dobrych kryminałów.

Moja ocena 4/10

niedziela, 10 lutego 2013

Elizabeth George - Czerwień grzechu

Dzisiaj mam przyjemność przekazać nieco informacji na temat jednej z książek wydanych przez Sonia Draga w serii Kryminał.


"Pogrążony w rozpaczy po tragicznej śmierci żony inspektor Scotland Yardu, Thomas Lynley, oddaje policyjną odznakę i wyrusza na samotną wędrówkę skalistymi wybrzeżami Kornwalii. Pewnego dnia natyka się na ciało młodego wspinacza leżące u stóp klifu. Instynkt oraz doświadczenie podpowiadają mu, że to nie był wypadek. Rzeczywiście, okazuje się, że ktoś majstrował przy uprzęży. Lynley mimo woli zostaje wciągnięty w śledztwo, początkowo jako świadek i pierwszy podejrzany.
Relacje między mieszkańcami pobliskiego miasteczka, będącego mekką surferów, szybko okazują się bardzo zawiłe, a z czasem na jaw wychodzą dawne konflikty, pretensje, skrywane rodzinne tajemnice.
Czy Lynleyowi uda się uporać z upiorami przeszłości i rozwikłać zagadkę zabójstwa?"

To, co charakteryzuje tą powieść to niesamowicie zbudowane postacie - poznajemy Lynleya nadinspektora New Scotland Yardu, który porzuca wszystko ze względu na osobistą tragedię i wybiera się w karkołomną podróż przez skały Kornwalii. To teoretycznie predestynuje go do grania pierwszych skrzypiec, bycia bohaterem i rozwiązywania najtrudniejszych spraw - ale tak nie jest. I tu pierwsze zaskoczenie. 
Mamy też postacie kobiece - narysowane z niesamowitą łatwością, jakby od niechcenia, w tym dwie policjantki, dzięki którym sprawa się rozwija i dowiadujemy się coraz więcej. Mamy też konflikty pokoleń pomiędzy bohaterami, między dziadkami i wnuczkami, między rodzicami a dziećmi, dowiadujemy się, że tak naprawdę wcale nie tak łatwo żyć w rodzinie. Jak się okazuje  znaczna część książki poświęcona jest na opisywanie wzajemnych relacji oraz opisu charakterologicznego postaci.

Sprawa morderstwa - śmierć młodego chłopaka, który spadł ze wspomnianych skał, rozwiązuje się sama -  morderca sam przyznaje się do popełnionego czynu. Tak naprawdę szybko okazuje się jasne, że Santo zabił się, bo ktoś uszkodził sprzęt do wspinaczki. Wśród znajomych chłopaka jest sporo osób, które mogły mieć motyw. Mimo morderstwa, aktywności policji i prowadzonego dochodzenia, łatwo odnieść wrażenie, że to nie zabójstwo jest głównym wątkiem, ale sprawy obyczajowe mieszkańców małej nadmorskiej wsi, gdzie jedyną rozrywką, jak się okazuje, jest seks i surfowanie.

W tym miejscu należą się brawa dla autorki, która tak zręcznie przemyciła opowieści o ludziach i ich życiu do kryminału, że jako czytelniczo typowy facet przeczytałem powieść prawie -obyczajową dziwiąc się własnemu zainteresowaniu rozgrywającą się akcją.

Wracając jednak do wątku kryminalnego - szukając sprawcy detektywi badają każdą poszlakę i dzięki ich drobiazgowości  udaje się natrafić na jednocześnie na kolejne zabójstwo i kolejnego sprawcę. Po drodze badają kto z kim sypia, a czytelnik dowiaduje się sporo o niuansach życia seksualnego podejrzanych. Zraniona miłość też jest dobrym motywem morderstwa, tylko ilość związków w lokalnej społeczności jest nieproporcjonalna do ilości morderstw...


Zakończenie - zaskakuje, ale nie rozwiązaniem sprawy kryminalnej, a raczej rozwiązaniem wątków obyczajowych - zdradzę - dość pomyślnym.






Lektura bardzo miła i przyjemna - stawiam wysoką ocenę 8/10





Za możliwość przeczytania książki dziękujemy wydawnictwu Sonia Draga



środa, 6 lutego 2013

Mariusz Cieślik, Robert Górski - Jak zostałem premierem. Rozmowy pełne Moralnego Niepokoju

Nie jestem fanką kabaretów, ale tą książkę przeczytałam w jeden wieczór śmiejąc się głośno do drugiej nad ranem....

”Ludzie zasadniczo nie czytają książek. Może dlatego, ze jest ich za dużo (tych książek) i nie wiedzą od której zacząć. Ta jest idealna na początek. Ani za mądra ani za głupia i są zdjęcia. Można czytać i jeść. Zapraszam do świata wielkiej litera... wielkich wyobrażeń o literaturze.”
Robert Górski

Chciał być kierowcą autobusu, piłkarzem i perkusistą, ale zły los uczynił go najśmieszniejszym człowiekiem w Polsce.

Robert Górski - lider Kabaretu Moralnego Niepokoju i twórca większości jego skeczy - debiutuje jako autor książki, w której pierwszy raz opowiada o tym, dlaczego nie został poetą i jak to się stało, że został premierem. Tylko z tej książki dowiecie się kim naprawdę jest Badyl i z czego śmieją się Polacy.
Będzie Pan zadowolony. I Pani też!



Jak jeszcze powiem, że fanką wywiadów również nie jestem, to okaże się, że ta książka podobała mi się trochę wbrew wszystkiemu. Dlaczego? Zacznijny od komentarza Macieja Stuhra, który można znaleźć zarowno na okładce jak - już rozbudowany w środku książki.

"Okrutny los stawia pana Górskiego na mojej drodze co jakiś czas. Czasem nawet masochistycznie sam go sobie stawiam, prosząc go, żeby mi pisał teksty, które oczywiście przeważnie są bardzo słabe. Sobie jakoś pisze dobre, cwaniaczek...!”

Dzięki książce poznajemy początki Kabaretu Moralnego Niepokoju, jego dalsze losy - zarówno te pełne zakrętow, jak i te całkiem proste odcinki ;) Wraz z tą historią odkrywamy również prawdę o Polce i Polakach, czasem śmieszną, czasem bolesną, najcześciej jednak tragikomiczną. Poznajemy ją dzięki anegdodotom Robera, skeczom kabaretu -umieszczonym pomiędzy kolejnymi rozdziałami. Okazuje się, że artysta kabaratowy to przede wszystkim baczny obserwator otaczającej - czasem pozytywnie zmiennej, czasem niepokojąco stałej rzeczywistości, która dzięki skeczon okazuje się momentami bolesna i przykra. Wywiad obanaża nie tylko prawdę o kulisach show biznesu w Polsce, ale poprzez żarty i riposty prawdę o nas samych, prawdę, której daleko niestety od ideau.
Można byłoby znapisać książkę - wywiad cukierkowy, banalnie śmieszny i oczywisty, można bylo iść na łatwiznę i opowiedzieć o tym jak to fajnie dzieje się w polskim kabarecie. Ale obu graczom tego wywiadu udało się tego uniknąć. Myślę, ze przede wszytkim dlatego ta książka, mimo, że wyjątkowo śmieszna, jest tak prawdziwa.

Co jeszcze zawiera książka? Dużo zdjęć z różnych okresow i przygód Roberta Górskiego. Zdjęcia bardziej lub mniej udane, ale śmiac można się nad większością. Do tego autor dołączył opinie i wspomnienia o Robercie przedstawione przez jego współpracowników i kolegów.
Spójna całość, dobry pomysł, wszystko to okraszone sporą dawką genialnego humoru.

A co najważniejsze duży, czy nawet orgomny dystans Roberta do siebie, innych i tego co dzieje wokół.  Tak, Panie jest zdecydowanie zadowolona :)

Moja ocena 8,5/10

PS. Jeżeli ktoś ma jeszcze jakieś wątpliwości - spójrzcie na okładkę