wtorek, 30 września 2014

Katarzyna Michalak - Zacisze Gosi

Kiedy Kamila zamieszkała w przedwojennej willi z pięknym różanym ogrodem, poczuła, że wreszcie uśmiechnęło się do niej szczęście. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wszystko zaczęło się układać: odnalazła swoje miejsce na ziemi, poznała wspaniałego mężczyznę, a z sąsiadką, Gosią, połączyła ją prawdziwa przyjaźń.

Jednak los jest przewrotny i nad przyjaciółkami z uliczki Leśnych Dzwonków znów zbierają się czarne chmury.

Związek Kamili z Łukaszem zostaje wystawiony na poważną próbę. Do Gosi zaś nieoczekiwanie powraca przeszłość. Czy były mąż okaże się godny zaufania? I jaką rolę w jej życiu odegra Jakub, którego mroczną tajemnicę poznaje Kamila?


„Zacisze Gosi” to kolejna - po bestsellerowym „Ogrodzie Kamili” - powieść z kwiatowej trylogii” Katarzyny Michalak, autorki, którą pokochały polskie czytelniczki. Ciąg dalszy tej niezwykłej, wzruszającej historii o przyjaźni i miłości, poznacie w książce „Przystań Julii”, następnej powieści w serii.


Przy każdej kolejnej książce tej autorki obiecuję sobie, że to już ostatnia, bo niestety każda kolejna jest mam wrażenie jeszcze gorsza niż poprzednia.

Niestety (stety?) nie czytałam pierwszej części kwiatowej trylogii - dlatego wszystkie wątkie były dla mnie nowe, niestety brak jakiegokolwiek wprowadzenia, streszczenia sprawiało, że lektura była trochę męcząca, poprzypominała błądzenie po omacku. 

Tendencja autorki od przechodzenia z euforii do tragedii i odwrotnie tutaj osiągnęło apogeum. Było momentami tak słodko, że aż nie do zniesienia. Jeżeli potraktować to jako element babskiej powieści to taka życiowa naiwność i piękne poukładanie wszystkich elementów układanki zdarza się tylko raczej w kiepskich romansach niż w dobrych powieściach dla kobiet.Budowanie dramatyzmu akcji na przewidywalnych niepowodzeniach bohaterów też niestety nieudane.
Sami bohaterowie nudni i nieciekawi. Może wątek głównej bohaterki, traumy, którą przeżyła, jej dalsze losy i walka o normalność stanowiłby dobry punkt wyjścia dla tego rodzaju powieści, ale miałam wrażenie, że autorka na siłę starała się rozbudowywać wszystkie wątki, tym samym traktując je z taką samą uwagą- głównego wątku zabrakło, a niektóre były niemal sztucznie rozwijane - jak chociażby wątek pani weterynarz- ewidentnie na siłę dodany, żeby kobiet i ich perypetii było więcej w jednej książce?

Jedyny plus - ciekawy zabieg rozpoczynania każdego z rozdziałów motywem kwiatowym i jego historią, znaczeniem mu przypisywanym. Tak kobieco.

Poza tym nic, czemu warto byłoby poświęcić czas
Moja ocena 3/10

poniedziałek, 1 września 2014

Barbara Wachowicz - Bohaterki powstańczej Warszawy

Książka jest opowieścią o dziewczętach walczących w Powstaniu Warszawskim. Każdej bohaterce poświęcony jest odrębny rozdział. Autorka po mistrzowsku kreśli sylwetki 18 kobiet. Odkrywa mało znane karty powstańcze wybitnych aktorek Aliny Janowskiej i Danuty Szaflarskiej. Przybliża dzieje Krystyny Wańkowiczówny i Krystyny Krahelskiej oraz mniej znanych kobiet, które wsławiły się niezwykłą odwagą i bohaterstwem np. Lidii Markiewicz-Ziental, która przeszła cały szlak bojowy powstania, czy Haliny Dunin-Karwickiej, łączniczki Batalionu „Parasol”, Henryki Dziakowskiej-Zarzyckiej, łączniczki i sanitariuszki Batalionu „Parasol”, która uczestniczyła w walkach na Woli, Starym Mieście i w Śródmieściu, czy Danuty Zdanowicz-Rossmanowej, komendantki Wojskowej Służby Kobiet Batalionu „Ostoja”, adiutantki harcmistrza Tadeusza Zawadzkiego „Zośki” i kapitana Tadeusza Klimowskiego.

Okrągłe rocznice historyczne sprzyjają powstawaniu książek o bohaterach tych czasów. Nie inaczej jest w przypadku powstania warszawskiego, jednak w tym roku pewnym novum było skierowanie uwagi na bohaterki - kobiety dzielnie walczące u boku wszystkich tych mężczyzn, którym do tej pory poświęcono dużo więcej książek. Książka, którą otrzymałam do recenzji była pierwszą pozycja tego typu, z która miałam do czynienia i zupełnie nie wiedziałam czego się spodziewać. 

Muszę przyznać, że opasły tom z ogromem zdjęć zaskoczył mnie bardzo pozytywnie. Spodziewałam się raczej  pewnej gloryfikacji, wynoszenia na piedestały, a tymczasem dostałam bardzo ciekawe historie o kobietach nieprzeciętnych, bohaterskich i interesujących.




Każdej z nich autorka poświęciła jeden rozdział, bogato ilustrując każdy z nich zdjęciami nie tylko bohaterek, ale ich bliskich, ukochanych, dzieci. Dzięki temu nasz obraz tych kobiet staje się pełniejszy , a lektura ciekawsza. Każdy rozdział zawiera również dużo wspomnień innych bohaterów, fragmenty dzienników, pamiętników, wierszy, no i mnóstwo cytatów. Z jednej strony jest to ciekawe, wraz ze zdjęciami i tekstem tworzy spójną całość, jednak pod koniec lektury zaczęło być ciut męczące. Tym bardziej, że do tych cytatów brakuje przypisów, czy odwołań. Owszem jest bibliografia, ale dla bardziej dociekliwego czytelnika może być to za mało. Brakowało mi także informacji skąd pochodzą cytaty - śródtytuły danego rozdziału. Moje uwagi, jak widać, są raczej do formy niż treści - tej nie można nic zarzucić, ogrom pracy, jaki wykonała autorka przed napisaniem tej książki robi wrażenie. Do tego same panie, które już po kilku stronach lektury stają się czytelnikowi tak bliskie, że czyta się książkę niemal jednym tchem, rekompensują wszystkie uchybienia formy.

Moja ocena 8,5/10