Spotkamy w tej książce grono własnie takich osób, którym "rzeczywistość zwaliła się na głowę". Starszawa pani profesor, niezbyt młody biznesmen, studentka, dziecko... Niektórych bohaterów znamy z poprzednich powieści Moniki Szwai.
Czy ktoś z nich chadza w kapeluszu? Dowiemy się, czytając tę opowieść.
Ciepła powieść na jesienne wieczory, podobała mi się :) i na tym w zasadzie mogłabym skończyć moją recenzję ;)
Fanom twórczości autorki z pewnością nie trzeba zachwalać tej książki, bo decydując się na lekturę powieści Pani Moniki w zasadzie wiadomo, czego można się spodziewać-dobrej książki gwaranującej miło spędzony wieczór. Tak jest i tym razem.
Jaśminę-stateczną panią profesor, która właśnie została wdową i nie do końca sobie radzi z samotnością, Jonasza - samotnego jedenastolatka, którego rodzice zmuszają do pracy i nauki ponad jego siły i Mirandę-potencjalną synową Jaśminy, która na skutek złych decyzji zupełnie nie radzi sobie z codziennością połączą wspólne losy i zadania, z którymi przyjdzie im się zmierzyć. A że cel będzie szczytny - swoiste uratowanie chłopca, wyrwanie go ze środowiska, w którym egzystuje oraz zapewnienie mu indywidualnej edukacji, tym łatwiej będzie się wszystkim zaangażować.
W całym przedsięwzięciu zamęczonego przed nadgorliwych rodziców chłopaka panie włączając całą paletę barwnych postaci, których pojawienie się w powieści zdecydowanie urozmaica lekturę.
Luźna zdawałoby się mało skomplikowana opowieść porusza wiele problemów, z którymi spotykamy się na codzień. mamy tutaj problem samotności ludzi starszych, zamęczone dzieci rodziców o wygórowanych ambicjach i biznesmenów, którzy oddają swoje miliony za proste życie...Zdecydowanie do przemyślenia, jak skończymy miła lekturę optymistycznej powieści o zwyczajnym życiu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz