Monika A. Oleksa - Spacer nad rzeką

Każdy człowiek rodzi się z pustką, którą może wypełnić tylko jedna, właściwa osoba.
Zosia Rybicka ma szczęście, spotyka Pawła, mężczyznę swojego życia. Zakochują się w sobie bez pamięci.
Paweł, szanowany lekarz z warszawskiej kliniki, proponuje jej wyjazd do rodzinnego domu w Kazimierzu nad Wisłą.
Tam, w małym miasteczku, Zosia poznaje ludzi i miejsca bliskie jej ukochanemu.
Każdego dnia Kazimierz odkrywa przed Zosią swoje małe sekrety.
Mieszkańcy Doktorówki, domu Pawła, dbają o nią troskliwie.
Zosia rozkochuje się w powolnym rytmie życia miasteczka, w jego brukowanych uliczkach i spacerach wzdłuż rzeki.
Wśród dobrych wspomnień odkrywa jednak także te bolesne.
Kim była Julia? Jakie sekrety zabrała ze sobą, gdy odeszła?
Dlaczego obecność Mikołaja, brata Pawła, wprowadza tak wiele niepokoju?

W atmosferze budzącej się wiosny, wiślanych skarp i cienistych wąwozów, które oparły się upływowi czasu, Zosia odkrywa prawdę o cudownym kazimierskim domu i zamieszkującej go rodzinie. Jej przyjazd sprawia, że dawne rany zostają rozdrapane, jednak tylko po to, by móc wreszcie się prawdziwie się zagoić.
Szczęście, które mogą dać tylko najbliżsi, nareszcie rozkwita w Doktorówce jak piękny majowy dzień, który przychodzi po gwałtownej wiosennej burzy.

To taka powieść, której mogłoby być był i byłoby wytaczająca. Tak spora objętościowo powieść poprzez rozbudowane opisy, pełne rozwiniętych porównań i metafor sprawia, że akcji samej jest dość mało, a czytelnik ciągle czeka, aż coś się wydarzy...

To historia o młodej kobiecie, która poślubia dużo starszego od siebie mężczyznę - lekarza, który już kiedyś był żonaty. Trochę pospieszny ślub stanowi niemalże ostatnią deskę ratunku dla obojga. Dla niej - zawsze samotnej, wychowywanej w rodzinie patchworkowej, w której nigdy się nie odnalazła, bo tak naprawdę nie było da niej w niej miejsca. On, doświadczony, po przejściach ucieka od swojej przeszłości, bolesnych ran i wspomnień, które ukrywa również przed młodą żoną.

Paweł postanawia na czas ciąży zawieść Zosię do swoich rodziców - do Kazimierza, do magicznego domu, zwanego Doktorówką. Pomimo sielskości otoczenia okazuje się, że i taka rodzina ma swoje tajemnice i bolesne sekrety, niezamknięte rozdziały i nierozliczone krzywdy. Co nietrudne do przewidzenia rolę w ich rozwikłaniu odegra przyszła matka.
Sami bohaterowie i wątki około rodzinne są dość ciekawe, chociaż zakończenie powieści jest mocno przewidywalne i tym samym rozczarowujące. Z drugiej strony trochę zbrakło mi równowagi - poświęcenia uwagi dla balansu również rodzinie Zosi, tutaj skupione wszystko wokół jednej rodziny momentami sprawia przytłaczające wrażenie.
Dużo zabrakło do zachwytu, całość okraszona za długimi opisami niestety pogłębiła rozczarowanie.