Leo Kessler - Dolina zabójców. Zamach w Teheranie 1943

Jako córka swojej mamy ;) od początku byłam skazana na książki I filmy wojenne. Przeczytałam i obejrzałam ich tyle, że moje wymagania co do kolejnych są całkiem spore. Bardzo ucieszyłam się, kiedy dostałam do recenzji książkę Leo Kesslera. Zwłaszcza, że zapowiadała się ona jako dobre połączenie powieści historycznnej i wywiadowczej, a taki lubię najbardziej.

Za notką wydawniczą:

"Jesień 1943 roku. Wojna Hitlera i jego III Rzeszy jest już w zasadzie przegrana. W desperackiej próbie ratowania sytuacji Führer postanawia urządzić zamach na Stalina, Roosevelta i Churchilla na konferencji w Teheranie, która ma zdecydować o przebiegu wojnyi dalszym losie Niemiec. Ich śmierć ma wywołać chaos w szeregach aliantów i dać czas Niemcom na przygotowanie się do walki. Morderczy plan ma przeprowadzić oddział szturmowy Edelweiss, elitarna jednostka niemieckich strzelców alpejskich. Jej dowódca - pułkownik Stürmer, wie, że misja jest samobójcza, ale nie może odmówić jej wykonania. A do tego muszą najpierw przedostać się przez odcięte od cywilizacji góry Elburs, w których roi się od sowieckich oddziałów, dodatkowo strzeżonych przez najdziksze plemiona górskie, jakie zna człowiek. Zaczyna się śmiertelna zabawa w kotka i myszkę, której rezultat do ostatniej chwili pozostanie nieznany...

Edelweiss Strzelcy Alpejscy, to nowa seria powieści wojennych Leo Kesslera o specjalnym, niemieckim oddziale szturmowym, który wysyłany na zlecenie Führera wykonuje misje prawie niemożliwe...”

Mamy tutaj - zgodnie z moimi oczekiwaniami 2 równoległe wątki. Pierwszy nazwałabym operacyjnym - gdzie poznajemy grupę żołnierzy pod dowództwem Stürmera, współpracujących z Otto Skorzenym. Zostają oni zrzuceni nad górami Elbrus do wykonania misji, której celu w momencie rozpoczęcia akcji nie znają. Zmuszeni są także– oni, prawdziwi naziści – do współpracy z Żydem - historykiem, który jest wybitnym specjalistą w dziedzinie historii Persji i tylko on może im pomóc w sprawnym wykonaniu rozkazów. Ten wątek zdecydowanie dominuje w książce, bo jego proporcja względem drugiego wątku to 3:1. W drugim wątku - tą część nazwałabym ją polityczno-wywiadowczą - poznajemy głównych uczestników konferencji w Teheranie - Stalina, Churchila i Roosevelta. Każdego z nich opisuje autor w kontekście ich nastawiana zarówno do mającego się odbyć spotkania, jak i jego uczestników. Z jednej strony jest  to bardzo ciekawe, bo pokazuje przygotowania do spotkania, które zmieniło tak wiele. Z drugiej jednak dysproporcja, o której wcześniej wspomniałam sprawia, że jak dla mnie ma się wrażenie, jakby temu wątkowi zabrakło uwagi autora. Zdecydowanie brakuje mi więcej o ich taktyce, zapatrywaniach, planach i szansach na "ugranie" czegoś dla siebie podczas zbliżającego się spotkania. Bardziej by mi się podobało, gdyby więcej było o tych politycznych zakulisowych rozgrywkach, niuansach, tajnych spiskach wewnątrz koalicji antyhitlerowskiej. Może to ożywaiłoby akcję i oba wątki? Bo niestety zamachowcy zbliżający się do Teheranu według mnie jej nie podkręcili. Zbyt dużo jest  w książce bardzo poetyckich opisów, przemyśleń bohaterów, mało się dzieje, a jeżeli już to dynamizm też pozostawia do życzenia. Dlatego też książka ta mnie rozczarowała, jest zbyt krótka, jakby powierzchowna, niby coś się dzieje, jednak nie wciąga, a szkoda, bo zapowiadało się interesująco. 

Moja ocena 4/10

Za książkę dziękuję Instytutowi Erica